Προσπαθούσα εδώ και καιρό να κατανοήσω γιατί ακόμα δίνουμε τόση μεγάλη σημασία το τι θα πει ο κάθε ανόητος, ψεύτης ή κατεργάρης στη τηλεόραση. Παίρνοντας παράδειγμα από το στενό μου περιβάλλον και τα χλευαστικά σχόλια που ακούγονται την ώρα που διάφοροι δημοσιογράφοι εκτοξεύουν ότι ανοησία αναγράφεται στο χαρτάκι που τους έχουν κολλήσει μπροστά στη μούρη, είχα μέσα μου την ελπίδα ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πλέον, ακόμα και άνθρωποι που έχουν κάποια «αργόστροφη» αντίληψη των πραγμάτων, βλ έπουν το γελοίο του θέματος. Ξεφεύγουν σιγά σιγά...
Χτες όμως στη συνηθισμένη μου διαδρομή στο μετρό αναθεώρησα αυτή την άποψη.... Κι αυτό όχι γιατί άκουσα κάποια συζήτηση, κάτι που να έχει σχέση με το θέμα, αλλά κοιτάζοντας απλά γύρω μου. Κάθισα σε μια θέση φορώντας όπως φοράω εδώ και μήνες πλέον ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και πέδιλα και πάλι δροσιά δεν ερχόταν. Σκεφτόμουν, πως από τότε που γεννήθηκα, μέχρι σήμερα, τόση παρατεταμένη ζέστη δεν έχω ξαναζήσει, όταν κοίταξα γύρω μου.....
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακόμα και νεαρά κορίτσια κι αγόρια φόραγαν μπουφάν, ελαφριά πλεκτά μπλουζάκια, ακόμα και εσάρπες ή κασκόλ... και η πλειοψηφία κλειστά παπούτσια και μπότες! Πριν δυο τρεις μέρες , όντως, έκανε μια δροσούλα, ελάχιστη, τύπου μαγιάτικη βραδιά, που ήταν άκρως ανακουφιστική από τόσο καύσωνα που έχουμε φάει φέτος. Αλλά χτες έκανε ζέστη με το Ζ κεφαλαίο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό συμβαίνει κι ήταν ντυμένοι έτσι σαν τους τρελούς...
Και τότε συνειδητοποίησα πως κατά πάσα πιθανότητα συνέβαιναν δυο πράγματα. Είχαν κοιτάξει το ημερολόγιο που έγραφε 1 Νοέμβρη (άρα αδύνατον να κάνει ζέστη) ή είχε πει κάποιος στη τηλεόραση πως θα κάνει ψύχρα.....
Άλλη λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Εκτός κι αν είχαν τόση πολλή πρεμούρα όλοι να κάνουν επίδειξη στα χειμωνιάτικα ρούχα. Αν τα πήραν στο κρανίο να φοράνε συνέχεια καλοκαιρινά κι αποφάσισαν να βάλουν μπουφάν με τέτοια ζέστη έτσι για το γαμώτο....
Γυρίζοντας στο σπίτι όμως κατάλαβα πως μάλλον το θέμα τηλεόραση ήταν πολύ δυνατό. Μόλις με είδα η μάνα μου (80 χρονών...) με το κοντομάνικο τρομοκρατήθηκε.
- Που πας έτσι παιδί μου? Θα κρυώσεις!
- Γιατί ρε μάνα από που κι ως που θα κρυώσω?
- Ζέστη κάνει έξω.
- Δεν γίνεται μου απάντησε, στη τηλεόραση είπαν πως κάνει ψύχρα!!
Θεώρησα περιττό να εξηγήσω πως το σώμα μου έλεγε τι ακριβώς κάνει. Πως το κρύο ή η ζέστη μετριόταν από ένα εσωτερικό θερμοστάτη που αν δεν είχε πάθει κοκομπλοκ, μπορούσε να μου υποδεικνύει αν κάνει ζέστη ή κρύο χωρίς τη βοήθεια του μετερεολόγου.... Θεώρησα περιττό να εξηγήσω πως αν κλειστεί κάποιος σ΄ενα σπίτι κι ορκιστεί πίστη αιώνια στα λεγόμενα της τηλεόρασης η οποία του πει πως έξω έχει μείον είκοσι βαθμούς, πιθανά να πεθάνει παγωμένος με 28 βαθμούς θερμοκρασία και τον ήλιο να λάμπει....
Θέλω να πιστέψω μέσα μου πως φόραγαν μπουφάν και πουλόβερ για επίδειξη. Ετσι γιατί γούσταραν. Θέλω να πιστέψω πως είναι ελεύθεροι να φοράνε κουβέρτες όταν έξω σκάει ο τζίτζικας γιατί έτσι γουστάρουν. Δεν θέλω με κανένα τρόπο να πιστέψω πως κρύωναν γιατί κάποιος τους το είπε.....
Γιατί τότε δεν υπάρχει ελπίδα καμιά.
Κάθομαι στο κήπο κι ένα πανέμορφο αεράκι φυσάει μόλις.. Απέναντι σε μια αυλή κάτι παιδιά παίζουν φορώντας φανελάκι και σορτσάκι και γρατζουνάνε τα γόνατά τους καθώς πέφτουν. Τα σκουπίζουν γρήγορα χωρίς κλάματα και υστερίες και συνεχίζουν το παιχνίδι ανενόχλητα. Κάποια μητέρα πιθανά μέσα στο σπίτι ευτυχώς δεν θα υποφέρει από μικροβιοφοβία, φοβία ψύχους, φοβία κάθε είδους. Θα μαγειρεύει κι είναι ήσυχη πως τα παιδιά κάνουν αυτό που πρέπει. Παίζουν, πέφτουν, γρατζουνάνε τα γόνατα, σηκώνονται και συνεχίζουν το παιχνίδι χαρούμενα....
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν φοβούνται το χώμα που πατάνε, που αποφασίζουν μόνοι τους αν κρυώνουν ή αν ζεσταίνονται, που έχουν την ικανότητα να εκφράσουν με δικά τους λόγια τι αισθάνονται, τι αγαπούν, τι όχι, τι έχει αξία τι δεν έχει στη δική τους συνείδηση. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να φοράνε ένα κοντομάνικο και πέδιλα γιατί κάνει ζέστη και να βλέπουν τον ήλιο ακόμα κι αν η τηλεόραση ανακοίνωσε πως ο ήλιος χάθηκε.
Δεν είναι τόσο τραγικό ο κόσμος να ιδρώνει φορώντας αταίριαστα με το καιρό ρούχα, το τραγικό είναι να μην μπορεί να αποφασίσει τι καιρό κάνει αν δεν ενημερωθεί από το πρωινάδικο κάποιου τυχάρπαστου αστέρα στο χαζοκούτι. Γιατί με τον ίδιο τρόπο αυτός ο συγκεκριμένος αστέρας ή κάποιος παρόμοιος, πολύ πιο εύκολα μπορούν να τον πείσουν πως και το να στριμώξει τη ζωή του σ΄ενα κουστούμι στυγνής λιτότητας είναι απαραίτητο, γιατί έτσι ο καιρός επιτάσσει.....
Χτες όμως στη συνηθισμένη μου διαδρομή στο μετρό αναθεώρησα αυτή την άποψη.... Κι αυτό όχι γιατί άκουσα κάποια συζήτηση, κάτι που να έχει σχέση με το θέμα, αλλά κοιτάζοντας απλά γύρω μου. Κάθισα σε μια θέση φορώντας όπως φοράω εδώ και μήνες πλέον ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και πέδιλα και πάλι δροσιά δεν ερχόταν. Σκεφτόμουν, πως από τότε που γεννήθηκα, μέχρι σήμερα, τόση παρατεταμένη ζέστη δεν έχω ξαναζήσει, όταν κοίταξα γύρω μου.....
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακόμα και νεαρά κορίτσια κι αγόρια φόραγαν μπουφάν, ελαφριά πλεκτά μπλουζάκια, ακόμα και εσάρπες ή κασκόλ... και η πλειοψηφία κλειστά παπούτσια και μπότες! Πριν δυο τρεις μέρες , όντως, έκανε μια δροσούλα, ελάχιστη, τύπου μαγιάτικη βραδιά, που ήταν άκρως ανακουφιστική από τόσο καύσωνα που έχουμε φάει φέτος. Αλλά χτες έκανε ζέστη με το Ζ κεφαλαίο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό συμβαίνει κι ήταν ντυμένοι έτσι σαν τους τρελούς...
Και τότε συνειδητοποίησα πως κατά πάσα πιθανότητα συνέβαιναν δυο πράγματα. Είχαν κοιτάξει το ημερολόγιο που έγραφε 1 Νοέμβρη (άρα αδύνατον να κάνει ζέστη) ή είχε πει κάποιος στη τηλεόραση πως θα κάνει ψύχρα.....
Άλλη λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Εκτός κι αν είχαν τόση πολλή πρεμούρα όλοι να κάνουν επίδειξη στα χειμωνιάτικα ρούχα. Αν τα πήραν στο κρανίο να φοράνε συνέχεια καλοκαιρινά κι αποφάσισαν να βάλουν μπουφάν με τέτοια ζέστη έτσι για το γαμώτο....
Γυρίζοντας στο σπίτι όμως κατάλαβα πως μάλλον το θέμα τηλεόραση ήταν πολύ δυνατό. Μόλις με είδα η μάνα μου (80 χρονών...) με το κοντομάνικο τρομοκρατήθηκε.
- Που πας έτσι παιδί μου? Θα κρυώσεις!
- Γιατί ρε μάνα από που κι ως που θα κρυώσω?
- Ζέστη κάνει έξω.
- Δεν γίνεται μου απάντησε, στη τηλεόραση είπαν πως κάνει ψύχρα!!
Θεώρησα περιττό να εξηγήσω πως το σώμα μου έλεγε τι ακριβώς κάνει. Πως το κρύο ή η ζέστη μετριόταν από ένα εσωτερικό θερμοστάτη που αν δεν είχε πάθει κοκομπλοκ, μπορούσε να μου υποδεικνύει αν κάνει ζέστη ή κρύο χωρίς τη βοήθεια του μετερεολόγου.... Θεώρησα περιττό να εξηγήσω πως αν κλειστεί κάποιος σ΄ενα σπίτι κι ορκιστεί πίστη αιώνια στα λεγόμενα της τηλεόρασης η οποία του πει πως έξω έχει μείον είκοσι βαθμούς, πιθανά να πεθάνει παγωμένος με 28 βαθμούς θερμοκρασία και τον ήλιο να λάμπει....
Θέλω να πιστέψω μέσα μου πως φόραγαν μπουφάν και πουλόβερ για επίδειξη. Ετσι γιατί γούσταραν. Θέλω να πιστέψω πως είναι ελεύθεροι να φοράνε κουβέρτες όταν έξω σκάει ο τζίτζικας γιατί έτσι γουστάρουν. Δεν θέλω με κανένα τρόπο να πιστέψω πως κρύωναν γιατί κάποιος τους το είπε.....
Γιατί τότε δεν υπάρχει ελπίδα καμιά.
Κάθομαι στο κήπο κι ένα πανέμορφο αεράκι φυσάει μόλις.. Απέναντι σε μια αυλή κάτι παιδιά παίζουν φορώντας φανελάκι και σορτσάκι και γρατζουνάνε τα γόνατά τους καθώς πέφτουν. Τα σκουπίζουν γρήγορα χωρίς κλάματα και υστερίες και συνεχίζουν το παιχνίδι ανενόχλητα. Κάποια μητέρα πιθανά μέσα στο σπίτι ευτυχώς δεν θα υποφέρει από μικροβιοφοβία, φοβία ψύχους, φοβία κάθε είδους. Θα μαγειρεύει κι είναι ήσυχη πως τα παιδιά κάνουν αυτό που πρέπει. Παίζουν, πέφτουν, γρατζουνάνε τα γόνατα, σηκώνονται και συνεχίζουν το παιχνίδι χαρούμενα....
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν φοβούνται το χώμα που πατάνε, που αποφασίζουν μόνοι τους αν κρυώνουν ή αν ζεσταίνονται, που έχουν την ικανότητα να εκφράσουν με δικά τους λόγια τι αισθάνονται, τι αγαπούν, τι όχι, τι έχει αξία τι δεν έχει στη δική τους συνείδηση. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να φοράνε ένα κοντομάνικο και πέδιλα γιατί κάνει ζέστη και να βλέπουν τον ήλιο ακόμα κι αν η τηλεόραση ανακοίνωσε πως ο ήλιος χάθηκε.
Δεν είναι τόσο τραγικό ο κόσμος να ιδρώνει φορώντας αταίριαστα με το καιρό ρούχα, το τραγικό είναι να μην μπορεί να αποφασίσει τι καιρό κάνει αν δεν ενημερωθεί από το πρωινάδικο κάποιου τυχάρπαστου αστέρα στο χαζοκούτι. Γιατί με τον ίδιο τρόπο αυτός ο συγκεκριμένος αστέρας ή κάποιος παρόμοιος, πολύ πιο εύκολα μπορούν να τον πείσουν πως και το να στριμώξει τη ζωή του σ΄ενα κουστούμι στυγνής λιτότητας είναι απαραίτητο, γιατί έτσι ο καιρός επιτάσσει.....
Ιστορίες Συνωμοσίας
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment