Ένα βράδυ κοιτώντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου...

Ένα βράδυ κοιτώντας έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου παρατήρησα τις πολυκατοικίες. Φωτεινά παράθυρα, άνθρωποι ζουν μέσα στοιβαγμένοι σε τάχα όμορφα και βολικά σπίτια. Οικογένειες ολόκληρες αλλά και μοναχικές ψυχές. Μου ήρθε στο νου η φράση του μεγάλου Αντώνη Σαμαράκη «ποτέ τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά». Σπουδαία κουβέντα με πολλά να μας διδάξει… Αναρωτιέμαι γιατί οι σημερινοί άνθρωποι να ζουν τόσο αποξενωμένοι από τους πλησίον τους, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι καλοί χριστ� �ανοί ή γενικά καλοί άνθρωποι. Αλλά πώς να εμπιστευθείς κάποιον που δεν τον έχεις γνωρίσει και δεν ξέρεις ποιος και τί είναι, έτσι αρχικά δικαιολόγησα αυτή την κατάσταση της σύγχρονης εποχής μας.

Στην πραγματικότητα η ρίζα αυτού του κακού κρύβεται πολλά χρόνια πίσω. Είπαμε εδώ στην Ελλάδα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» προσδοκώντας οφέλη από εκείνη τα οποία ποτέ δεν ήρθαν… Αυτή η Δύση όμως μας είχε πει ότι «ο άλλος άνθρωπος είναι η Κόλαση μου» (Φρειδερίκος Νίτσε) και όχι η αγάπη και η χαρά! Πώς να τους πεις ότι ο διπλανός σου είναι ο λόγος της ύπαρξης σου και ότι χωρίς να έχεις επαφές με τους γύρω σου είσαι το απόλυτο μηδέν; Μέσα από την ανθρώπινη επαφή καταξιώνεσαι και η ζωή σου αποκτά νόημα. Πώς να πεις στη Δύση ότι μονάχα με τ ο να κυνηγάς το δικό σου συμφέρον το μόνο που καταλήγεις να κάνεις είναι να φτιάξεις ένα καλό εξωτερικό προφίλ για τον κόσμο, να σε θαυμάζουν για τα επιτεύγματά σου , συνήθως οικονομικής φύσεως, και στην πραγματικότητα δεν έχεις κατορθώσει τίποτα σε σχέση με την προσωπική σου ευτυχία σε ό,τι αφορά την οικογένεια και τις διαπροσωπικές σχέσεις;

Η Ελλάδα μας πάντοτε είχε τον οδοδείκτη της στραμμένο προς την Ανατολή και όχι προς τη Δύση. Και τούτο γιατί δεν άντεξε ποτέ της να μειώνεται η αξία του ανθρώπινου προσώπου. Θα μου πει κάποιος αμέσως, μα στην Ευρώπη άρχισε ο Ουμανισμός, ο Διαφωτισμός και τόσα άλλα κινήματα ή ρεύματα ανθρώπων τα οποία είχαν ως κέντρο τους τον άνθρωπο και αντίθετα στην Ανατολή βλέπουμε να γίνονται σοβαρές διακρίσεις εις βάρος ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ή των γυναικών (γνωστά σε όλους μας είναι τα περιστατικά λιθοβολισμού και άλλων επαίσχυντων πρά ξεων μειωτικού χαρακτήρα). Θα σας απαντήσω αφηγούμενος έναν διάλογο που συνέβη πριν 20-25 περίπου χρόνια σε μια αίθουσα ενός από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, του πανεπιστημίου της Σορβόννης, και μου τον μετέφερε φοιτητής που βρισκόταν εκεί. Το αμφιθέατρο της σχολής είναι γεμάτο από φοιτητές από όλες σχεδόν τις ηπείρους, Αμερικάνοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι, Αφρικανοί ένας φοιτητής από το Σουδάν κ.α. Κάποια στιγμή παίρνει το λόγο ένας Γάλλος φοιτητής και αρχίζει να λέει πως ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι ανώτερος όλων γιατί έχε� � ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό του συναδέλφου του φοιτητή που κατάγεται από το Σουδάν και εν πολλοίς ομοιάζει να κατάγεται από μέρος βαρβάρων! Αυτά ήταν τα λόγια του «πολιτισμένου» Γάλλου νεαρού φοιτητή… Ο φοιτητής από το Σουδάν παίρνει το λόγο και του απαντά: «Όταν ήρθα εδώ στο Παρίσι είδα πολλά γηροκομεία, εμείς στο Σουδάν δεν έχουμε γηροκομεία! Τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς μας δεν τους πετάμε σε κανένα ίδρυμα γιατί δεν είναι παραγωγικοί!» Ο Γάλλος φοιτητής δεν απάν τησε, όπως και κανένας άλλος. Νομίζω καταλάβατε τι εννοώ όταν λέγω πως η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση.

Τάχα στην Ευρώπη τα πανεπιστήμια προάγουν τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, όμως ολόκληρα τμήματα κλείνουν με την πρόφαση ότι οι καθηγητές που δίδασκαν πλέον πεθαίνουν ή συνταξιοδοτούνται και δεν μπορούν να προσλάβουν νέους. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, κλείνουν τις σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών γιατί δεν παράγουν ανθρώπους που θα αποφέρουν σύντομα οικονομικό κέρδος στην κοινωνία. Οι σχολές των Θετικών Επιστημών παράγουν τους νέους επιστήμονες που θα βοηθήσουν στην ολοένα αυξανόμενη υλιστική κοινωνία μας, από μόν� �ι τους έχουν μοναδικό σκοπό την ύλη! Μονάχα μαζί οι Θετικές με τις Ανθρωπιστικές επιστήμες μπορούν να βγάζουν τον άνθρωπο από τις ατραπούς στις οποίες εκάστοτε βρίσκεται. Τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Χημεία, η Ιατρική κτλ χωρίς την Ηθική καταλήγουν να φτιάχνουν τέρατα γνώσεων αλλά και ανθρώπινα τέρατα. Η άμυνά μας αυτή είναι, να έχουμε ως κέντρο τον άνθρωπο και όχι την ύλη! Να έχουμε ως κέντρο τον άνθρωπο, αλλά να μην τον θεοποιήσουμε όπως ο Ουμανισμός και ο Διαφωτισμός. Να έχουμε ως κέντρο τον άνθρωπο με μόνο κριτήριο να τον βοηθήσουμε � �α γίνει καλύτερος και καλύτερος σίγουρα δε γίνεσαι όταν αποξενώνεσαι και όταν συμπεριφέρεσαι μισαλλόδοξα και εγωιστικά γιατί ο πολιτισμός σου είναι «ανώτερος», γιατί η επιστήμη σου είναι «χρησιμότερη» γιατί οι γνώσεις σου είναι «περισσότερες»…


Λάμπρος Καμπουράκης

Πηγή: http://www.ramnousia.com/