Προφανώς σε αυτό το επίπεδο, το «έντονα» θα πει «αρκετά ώστε να μην κλονιστεί η θέση μου». Ωραία λοιπόν, έστω ότι γελάσαμε, και όπως έλεγε και ένας μεσαιωνικός γελωτοποιός που τον ανακαλύψαμε χάρη στον Ντάριο Φο, «άμα γελάσεις με τα αφεντικά, τους ξεβρακώνεις. Από βουνό που φαντάζουν γίνονται λόφος, βράχος, πέτρα, χαλίκι και στο τέλος τίποτα πια».
Υπάρχει όμως μια πικρή λεπτομέρεια σε αυτή την ιστορία, που δεν μπορώ να μην επισημάνω. Ο Παπακωνσταντίνου ήταν και πέρσι αστείος, το ίδιο και ο Βενιζέλος και το υπόλοιπο παρεάκι. Ξέρετε γιατί δεν γελάγαμε όλοι τότε; Γιατί οι περισσότεροι ήταν απασχολημένοι με άλλες δουλειές, όπως να τους ψηφίζουν. Το σημερινό γέλιο λοιπόν είναι το γέλιο του δούλου που αναθάρρησε γιατί ο αφέντης του σκόνταψε. Όμως, ας μη γελιόμαστε, εδώ κατέρρευσε ολόκληρο το κομμουνιστικό σύστημα και μπόρεσαν να διασωθούν οι επιτήδει οι της ελίτ του, δεν θα διασωθούν οι πασόκοι;
Βεβαίως, δεν θα διασωθούν όλοι. Κάποιοι θα καούν. Θα χρειαστεί να κρυφτούν ενδεχομένως και για μία γενιά, να επιστρέψουν τα παιδιά τους από το εξωτερικό να τα ξαναγνωρίσουμε. Αλλά δεν θα γίνει τίποτε δραματικότερο. Αυτό μόνο. Προς το παρόν το γέλιο με αυτά τα πρόσωπα έχει για μένα πικρή γεύση, γιατί καταλαβαίνω ότι ο κόσμος τολμάει να γελάσει μαζί τους μόνο τώρα που συντρίβονται. Μέχρι χθες τους παρακάλαγε, τους θαύμαζε και τους έγλειφε. Και, βεβαίως, τους ψήφιζε.
Τώρα λοιπόν που διαβάζουμε δημοσκοπήσεις που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να παίρνει στις ηλικίες 18-24 ποσοστά γύρω στο 2,5%, το πρώτο που κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι και μετά σκεφτόμαστε ότι χρειάστηκε πρώτα να μηδενιστεί το ΠΑΣΟΚ για να ανακαλύψουν οι ψηφοφόροι του ότι οι υπουργοί του έχουν πλάκα. Για πείτε μου, λοιπόν, πέρσι και πρόπερσι ήταν σοβαροί; Μάλιστα, επειδή πέρσι και πρόπερσι ήταν περίοδος γιαουρτολατρείας, αν πάμε πριν τρία χρόνια; Πριν την κρίση; Ήταν σοβαροί και υπεύθυνοι, τε χνοκράτες, τι ακριβώς ήταν
Ήταν πάντοτε αυτό το μείγμα ιδιοτέλειας, φαιδρότητας και επικινδυνότητας, που τους χαρακτηρίζει και τώρα. Επαναλαμβάνω μια φράση που είχα χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν: οι κρεμάλες στήνονται ως τιμωρία για την αδυναμία, όχι για τον δεσποτισμό. Ας γελάσει λοιπόν τώρα που μπορεί ο λαουτζίκος, γιατί αργά ή γρήγορα σε κάποιου επόμενου υπουργού το χωλ θα παρακαλάει, σε κάποια καινούργια συγκέντρωση θα κρατάει σημαιάκι για να βολευτεί - γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Μα, θα μου πείτε, χρονιάρες μέρες, άλλη όρεξη δεν είχα από το να βρίζω τον Έλληνα φορολογούμενο-πολίτη-ψηφοφόρο; Ε, εδώ που τα λέμε, τα θέλει κι αυτουνού ο κώλος του.
Κωνσταντίνος Πουλής
Υπάρχει όμως μια πικρή λεπτομέρεια σε αυτή την ιστορία, που δεν μπορώ να μην επισημάνω. Ο Παπακωνσταντίνου ήταν και πέρσι αστείος, το ίδιο και ο Βενιζέλος και το υπόλοιπο παρεάκι. Ξέρετε γιατί δεν γελάγαμε όλοι τότε; Γιατί οι περισσότεροι ήταν απασχολημένοι με άλλες δουλειές, όπως να τους ψηφίζουν. Το σημερινό γέλιο λοιπόν είναι το γέλιο του δούλου που αναθάρρησε γιατί ο αφέντης του σκόνταψε. Όμως, ας μη γελιόμαστε, εδώ κατέρρευσε ολόκληρο το κομμουνιστικό σύστημα και μπόρεσαν να διασωθούν οι επιτήδει οι της ελίτ του, δεν θα διασωθούν οι πασόκοι;
Βεβαίως, δεν θα διασωθούν όλοι. Κάποιοι θα καούν. Θα χρειαστεί να κρυφτούν ενδεχομένως και για μία γενιά, να επιστρέψουν τα παιδιά τους από το εξωτερικό να τα ξαναγνωρίσουμε. Αλλά δεν θα γίνει τίποτε δραματικότερο. Αυτό μόνο. Προς το παρόν το γέλιο με αυτά τα πρόσωπα έχει για μένα πικρή γεύση, γιατί καταλαβαίνω ότι ο κόσμος τολμάει να γελάσει μαζί τους μόνο τώρα που συντρίβονται. Μέχρι χθες τους παρακάλαγε, τους θαύμαζε και τους έγλειφε. Και, βεβαίως, τους ψήφιζε.
Τώρα λοιπόν που διαβάζουμε δημοσκοπήσεις που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να παίρνει στις ηλικίες 18-24 ποσοστά γύρω στο 2,5%, το πρώτο που κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι και μετά σκεφτόμαστε ότι χρειάστηκε πρώτα να μηδενιστεί το ΠΑΣΟΚ για να ανακαλύψουν οι ψηφοφόροι του ότι οι υπουργοί του έχουν πλάκα. Για πείτε μου, λοιπόν, πέρσι και πρόπερσι ήταν σοβαροί; Μάλιστα, επειδή πέρσι και πρόπερσι ήταν περίοδος γιαουρτολατρείας, αν πάμε πριν τρία χρόνια; Πριν την κρίση; Ήταν σοβαροί και υπεύθυνοι, τε χνοκράτες, τι ακριβώς ήταν
Ήταν πάντοτε αυτό το μείγμα ιδιοτέλειας, φαιδρότητας και επικινδυνότητας, που τους χαρακτηρίζει και τώρα. Επαναλαμβάνω μια φράση που είχα χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν: οι κρεμάλες στήνονται ως τιμωρία για την αδυναμία, όχι για τον δεσποτισμό. Ας γελάσει λοιπόν τώρα που μπορεί ο λαουτζίκος, γιατί αργά ή γρήγορα σε κάποιου επόμενου υπουργού το χωλ θα παρακαλάει, σε κάποια καινούργια συγκέντρωση θα κρατάει σημαιάκι για να βολευτεί - γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Μα, θα μου πείτε, χρονιάρες μέρες, άλλη όρεξη δεν είχα από το να βρίζω τον Έλληνα φορολογούμενο-πολίτη-ψηφοφόρο; Ε, εδώ που τα λέμε, τα θέλει κι αυτουνού ο κώλος του.
Κωνσταντίνος Πουλής
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment