Φέτος κανείς δε χτύπησε την πόρτα.
Μόνο όταν πήγα στην τράπεζα, είδα ένα γέρο να κουβαλά τα εγγόνια του και να τα λένε μέσα σ' αυτούς που "τα 'χουν", μπας και βγάλουν λεφτά.
Δίπλα στα ταμεία της τράπεζας, λες και τα κάλαντα είναι ευκαιρία για κονόμα και όχι μια παιδική συνήθεια με τα στοιχεία της παρέας, της πλάκας και της φιλοξενίας.
Απ' τη μια οι γονείς φοβούνται να τα αφήσουν, με τον δικαιολογημένο φόβο της εγκληματικότητας.
Κι απ' την άλλη τα παιδιά αρνούνται να αφήσουν τους υπολογιστές και τα playstation για να βγουν έξω στην πραγματική ζωή και να ζήσουν ως παιδιά, όσο μπορούν κι όσο τα αφήνουμε βέβαια μέσα στις βάρβαρες προ-μετα-μοντέρνες πόλεις μας.
Απλώς κάποιοι απ' τους γονείς επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τη συναισθηματική ασπίδα που λέγεται "παιδιά" για να βγάλουν κάνα ψιλό, με πρόσχημα τα κάλαντα.
Και να 'ταν το μόνο;
Ο σεβάσμιος γέροντας Βασίλειος της Καισαρείας αντικαταστάθηκε (μεσα στο πνεύμα του εκσυγχρονισμού) από έναν χοντρομπαλά χάχα με κόκκινη στολή, ονόματι Αη Νικόλα -Santa Clauss κατά το ελληνικότερον-, που τριγυρίζει φορώντας στάμπες της Coca-cola κουβαλώντας στην παχύσαρκη πλάτη του ένα σάκο γεμάτο καταναλωτική μανία.
Εμένα η μάνα μου δε μου μίλησε ποτέ για Αγιοβασίληδες και τα τοιαύτα.
Δεν ήθελε να με ταϊζει καταναλωτικές μούφες.
Μου έπαιρνε πάντα ένα δωράκι για να χαρώ, αλλά ήξερα εξ αρχής ότι είναι από αυτήν και από τον πατέρα μου και όχι από κάποιο χαχανίζον προϊόν της καταναλωτικής σούπας.
Έτσι κι αλλιώς, από μικρό μου μάθαιναν πως, αν τελικά υπάρχουν Θεοί και Άγιοι, αυτοί σίγουρα δεν ασχολούνται με υλικές απολαύσεις, δώρα, νηστείες και τάματα.
Τα δωράκια αυτά που μου δίνανε δεν ήταν ποτέ εκείνα τα τεράστια και πλουσιοπάροχα, όπως άλλων παιδιών.
Όχι όμως από οικονομική ένδεια. (Αρκετά καλά ήμασταν οικονομικά, σίγουρα καλύτερα από το μέσο όρο.)
Κυρίως από άποψη. Επειδή ένα παιδί δεν έχει ανάγκη να γίνει ο γονιός του μεγαλομέτοχος του jumbo για να νιώσει αυτήν την ευχαρίστηση της πατρικής ή μητρικής στοργής.
Έχει κυρίως ανάγκη αυτήν την θαλπωρή, τη ζεστασιά που προσφέρει η προσφορά της ζωής του γονέα στις υπηρεσίες του παιδιού.
Με έμαθαν να μη θέλω, να μην αποζητάω το ακριβό ή το πολυτελές και να μη ζηλεύω εκείνον που είχε το πιο ακριβό δώρο.
Στην Ελλάδα του 2012 ο γονιός έχει πάψει να νιώθει πατέρας ή μάνα του παιδιού, αλλά νιώθει κυρίως ως πιστωτική κάρτα του παιδιού που απλά εξαργυρώνει πόντους προς κατανάλωση.
Κι όσο πιο ψηλά φτάσουν οι καταναλωτικοί πόντοι, τόσο πιο ψηλά θα ανέβει στο μετρητή αγάπης του παιδιού, που νομίζουν πως μονάδα μέτρησης έχει το ευρώ.
Οι γιορτινές μέρες από ευκαιρία για μάζεμα της οικογένειας, των συγγενών, των φίλων και των γειτόνων εξελίχτηκαν σε ευκαιρία για shopping therapy, για νταβατζήδικη διασκέδαση και για νεοπλουτίστικο νταηλίκι.
Οι γονείς αντί να πάρουν δώρο ένα παιχνιδάκι στα παιδιά, τους παίρνουν laptop, playstation ή i-phone, ανάλογα με τις δυνάμεις του ο καθένας.
Για να τα ξεφορτώνονται φυσικά τις υπόλοιπες μέρες του χειμώνα, όταν αυτοί γυρίζουν κουρασμένοι απ' τη δουλειά και τα παιδιά να αποχαυνώνονται ευχαριστημένα μπροστά σε οθόνες ψηφιακής πραγματικότητας.
Υποκρισία και υπερκατανάλωση πάνε μαζί άλλωστε.
"Υπο-" στην κρίση, "υπέρ-" στην κατανάλωση...
Τι κι αν φτωχύναμε; Η νοοτροπία έχει παραμείνει η ίδια.
Η μισή Ελλάδα περιμένει την παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς για να πάει να γλεντήσει στα μπουζούκια.
Λες και τις άλλες μέρες τα μπουζούκια παίζουν ξεκούρδιστα και μόνο αυτές τις δυο μέρες μπορούν να διασκεδάσουν, πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον, στιβαγμένοι κατά εξάδες σε τραπέζια τεσσάρων.
Κι όλα αυτά γιατί;
Όχι, σαφέστατα, για να διασκεδάσουν. Όποιος θέλει να διασκεδάσει άλλωστε, έχει 52 Παρασκευές και Σάββατα όλο το χρόνο.
Για να ικανοποιήσουν την κοινωνική ματαιοδοξία τους κυρίως.
Όποιος έχει ένα λογαριασμό facebook, μπορεί να το διαπιστώσει αυτό, αφού οι διασκεδάσαντες γνωστοί τους έχουν ανεβάσει πακτωλό φωτογραφιών από της νυχτερινή έξοδο της παραμονής.
Μια και είπα για φωτογραφίες, θυμήθηκα και τούτο.
Όποτε βγαίναμε με την παρεούλα σε κλαμπ, σε μπαρ, σε μπουζούκια, σε καφετέρια, σε ουζερί, σε οτιδήποτε τελοσπάντων, δε σταματούσαμε να μιλάμε, να γελάμε, να τραγουδάμε, να χορεύουμε, να διασκεδάζουμε τελοσπάντων στο χώρο που βρισκόμασταν.
Όταν εισήχθη η μανία της φωτογραφίας και της βιντεοσκόπησης των στιγμών διασκέδασης στη χώρα μας, πριν από πολύ λίγα χρόνια, διαπίστωσα με κάποια παρέα που 'χα βγει τότε, ότι βρισκόμασταν τρεις-τέσσερις ώρες σε ένα μαγαζί, τις δύο ώρες απ' τις οποίες αλληλοφωτογραφιζόμασταν και αλληλοβιντεοσκοπούμασταν χαχανίζοντας άσκοπα, ενώ τις άλλες δύο ώρες χασμουριόμασταν απότ η βαρεμάρα, αφού φαίνετια πως δεν είχαμε τίποτα άλλο να πούμε.
Τους περισσότερους στην παρέα τους απασχολούσαν οι φωογραφίες που θα ανέβαζαν αύριο στο facebook και λιγότερο τους ενδιέφερε να αφεθούν, να διασκεδάσουν, να επικοινωνήσουν.
Διότι η αληθινή επικοινωνία έχει περιοριστεί στα όρια των social media.
Οι περισσότεροι λειτουργούν για το φαίνεσθαι και μόνο.
Ελάχιστους ενδιαφέρει πια η διασκέδαση, ως το ανώτερο (πλην έρωτος) μέσο αληθινής ένωσης με άλλους ανθρώπους.
Η διασκέδαση για τους περισσότερους είναι ένα μέσο επίδειξης.
Η διασκέδαση είναι ψεύτικα χαμόγελα στα φλας των φωτογραφικών μηχανών που σβήνουν και γίνονται ξινισμένες μούρες, μόλις κλείσουν οι κάμερες.
ΥΓ.: Όσοι αντέξατε και διαβάσατε τα παραπάνω, θέλω να ξέρετε ότι δεν είχα σκοπο να γράψω κάποια... πραγματεία για τα Χριστούγεννα.
Απλά σας μεταφέρω τα όσα έλεγα εχθές προφορικά σε έναν φίλο.
Είναι ανερμάτιστα αλλά έχουν έναν εσωτερικό συνεκτικό ιστό: μια κοινωνία που με πνίγει.
Τοίχο - Τοίχο
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment