Είναι τόσες πολλές οι πνευματικές φυλακές της ζωής μας ώστε να αρχίζεις να αναρωτιέσαι εάν ως πολίτης έχει βαθμούς ελευθερίας ή ποσοστό δουλοποίησης.
Ίσως είναι ένα παιχνίδι τελικά σε μια κονσόλα και στη ζωή του καθενός υπάρχουν διαφορετικές πίστες. Σε μια πίστα πριν μερικές εβδομάδες μια φίλη μου έδωσε ένα βιβλίο του Paul Lafargue, «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Με την κατάσταση της ανεργίας στην Ελλάδα και εγώ χωρίς εργασία για σχεδόν 2 χρόνια ένιωσα κάπως περίεργα με τον τίτλο. Πλέον το συνιστώ ανεπιφύλακτα καθώς όσοι το διαβάσουν θα αποκτήσουν πολλούς βαθμούς ελευθερίας.
Μια ματιά πίσω στο χρόνο για να μάθουμε ότι οι άνθρωποι το 1885 εργάζονταν 7 ημέρες την εβδομάδα, τα παιδιά επίσης, τις Κυριακές πήγαιναν όλοι στην εργασία τους μετά την εκκλησία και μια πληθώρα συνθηκών εντελώς απάνθρωπων. Έγιναν επαναστάσεις, έγιναν διαμαρτυρίες, έγιναν αγώνες, ίσως άνθρωποι να πέθαναν και τελικά η Κυριακή δόθηκε στις ανθρώπινες μάζες ως ένας επιπλέον βαθμός ελευθερίας. Πολύ πιο πρόσφατα με αγώνες, διαμαρτυρίες, απεργίες και ανθρώπους ενωμένους κατόρθωσαν οι ανθρώπινες μάζες να έχουν πλέον πενθήμερο. Όλα αυτά βέβαι α προ κρίσης.
Στην εποχή μας το 1% κάνει επίθεση στο 99%. Ο πόλεμος των τάξεων. Τα δικαιώματα μας χάνονται, εργασιακά, πολιτικά, ανθρώπινα. Οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονται οπότε αναλογικά αυξάνεται το ποσοστό δουλοποίησης. Μην στεναχωριέστε, δεν ήμασταν ελεύθεροι ούτως ή άλλως. Με ποσοστά ζούμε. Ποσοστό ελευθερίας στο ωράριο εργασίας, στο τι μισθό παίρνουμε και ανάλογα την καταναλωτική μας δύναμη, σε τι συνθήκες εργαζόμαστε, εάν στον προϊστάμενο του επιτρέπουμε να μας φωνάζει και τέτοια.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι εάν μειώνονταν μόνο οι ώρες εργασίας πόσοι περισσότεροι άνθρωποι θα εργάζονταν; Βέβαια, για να το σκεφτεί κάνεις αυτό πρέπει να του επιτραπεί να σκεφτεί ότι είναι θεμιτό οι άνθρωποι να ζούνε αξιοπρεπώς με ένα μισθό που αντιπροσωπεύει ας πούμε 24 – 32 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Αν πεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα των μνημονίων είναι σαν να λες στην Ιερά Εξέταση ότι η γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο!
Όμως το να απασχολείσαι με την εργασία σου περί τις 50 ώρες εβδομαδιαίως δεν είναι μόνο αποδοτικό και κερδοφόρο για το 1%. Είναι και ένα είδος ελέγχου. Πρωινά εγερτήρια, τα βράδια από νωρίς για ύπνο, 10 ώρες από τις 24 είναι όλα αρκετά για να εξαντλήσουν τις μάζες και απλά μαγειρεύοντας ένα πιάτο φαί να κάνουν υπομονή περιμένοντας το επόμενο Σαββατοκύριακο για να δούνε τους αγαπημένους τους ανθρώπους, τους φίλους τους, ίσως να κάνουν λίγη γυμναστική, να διαβάσουν ένα βιβλίο και να πάνε έξω να ψυχαγωγηθούνε και εντέλει να ζήσουν ανθρώπινα. Στις περιπτώσεις που οι άνθρωποι είναι γονείς ο χρόνος προς τα παιδιά τους ελαχιστοποιείται σκοπίμως ώστε τα παιδιά να μεγαλώσουν από το σύστημα που θα τα κάνει όσο πρόβατα αυτό επιθυμεί.
Οι έρωτες, οι φίλοι, οι ευτυχισμένες στιγμές θέλουν χρόνο και όχι χρήμα.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους λείπει το χρήμα για να είναι ελεύθεροι και πιο ευτυχισμένοι. Πιστεύουν στο χρήμα και ότι αυτό θα τους φέρει αγάπη, έρωτες, φίλους, ελευθερίες• οι εντελώς παραδόπιστοι χαίρονται με τις πολυτέλειες του χρήματος θεωρώντας τις αξίες ανυπέρβλητες.
Τι θα γινόταν όμως σε περίπτωση που κέρδιζαν χρόνο οι μάζες του δυτικού μοντέλου; Δύσκολο να απαντηθεί; Εάν δούμε την Κίνα ή την Κούβα (χωρίς τις από αιώνια προπαγανδιστικές ύβρεις της καπιταλοδύσης ) ως χώρες που δίνουν στους πολίτες τους τα βασικά/ουσιαστικά και με ποιότητα (Κουβανέζικο σύστημα υγείας, Κινέζικο σύστημα παιδείας) καταλαβαίνουμε γιατί οι Κινέζοι φτάσανε τα 1,6 δις κατοίκων πριν την πολιτική του ενός παιδιού και οι Κουβανέζοι δεν επαναστατούν ποτέ ενώ διαδίδεται στη δύση συνέχεια πόσο μίζερα ζούνε.
Αντίθετα, οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου κάνουν κάθε μέρα απεργίες, οι κυβερνώντες δυνάμεις λαμβάνουν κάθε μέρα αντιλαϊκά μέτρα, οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν ξεφτιλιστεί και μας θεωρούν και αναπτυγμένους. Άραγε εάν οι λαοί του κόσμου είχαν χρόνο να ζήσουν τον ήλιο τους περισσότερο, τους έρωτες τους περισσότερο, τους αγαπημένους τους ανθρώπους περισσότερο τι θα συνέβαινε;
Ναι, λέω εγώ, σε όλα.
Εσείς τι λέτε;
---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---
Μια ματιά πίσω στο χρόνο για να μάθουμε ότι οι άνθρωποι το 1885 εργάζονταν 7 ημέρες την εβδομάδα, τα παιδιά επίσης, τις Κυριακές πήγαιναν όλοι στην εργασία τους μετά την εκκλησία και μια πληθώρα συνθηκών εντελώς απάνθρωπων. Έγιναν επαναστάσεις, έγιναν διαμαρτυρίες, έγιναν αγώνες, ίσως άνθρωποι να πέθαναν και τελικά η Κυριακή δόθηκε στις ανθρώπινες μάζες ως ένας επιπλέον βαθμός ελευθερίας. Πολύ πιο πρόσφατα με αγώνες, διαμαρτυρίες, απεργίες και ανθρώπους ενωμένους κατόρθωσαν οι ανθρώπινες μάζες να έχουν πλέον πενθήμερο. Όλα αυτά βέβαι α προ κρίσης.
Στην εποχή μας το 1% κάνει επίθεση στο 99%. Ο πόλεμος των τάξεων. Τα δικαιώματα μας χάνονται, εργασιακά, πολιτικά, ανθρώπινα. Οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονται οπότε αναλογικά αυξάνεται το ποσοστό δουλοποίησης. Μην στεναχωριέστε, δεν ήμασταν ελεύθεροι ούτως ή άλλως. Με ποσοστά ζούμε. Ποσοστό ελευθερίας στο ωράριο εργασίας, στο τι μισθό παίρνουμε και ανάλογα την καταναλωτική μας δύναμη, σε τι συνθήκες εργαζόμαστε, εάν στον προϊστάμενο του επιτρέπουμε να μας φωνάζει και τέτοια.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι εάν μειώνονταν μόνο οι ώρες εργασίας πόσοι περισσότεροι άνθρωποι θα εργάζονταν; Βέβαια, για να το σκεφτεί κάνεις αυτό πρέπει να του επιτραπεί να σκεφτεί ότι είναι θεμιτό οι άνθρωποι να ζούνε αξιοπρεπώς με ένα μισθό που αντιπροσωπεύει ας πούμε 24 – 32 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Αν πεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα των μνημονίων είναι σαν να λες στην Ιερά Εξέταση ότι η γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο!
Όμως το να απασχολείσαι με την εργασία σου περί τις 50 ώρες εβδομαδιαίως δεν είναι μόνο αποδοτικό και κερδοφόρο για το 1%. Είναι και ένα είδος ελέγχου. Πρωινά εγερτήρια, τα βράδια από νωρίς για ύπνο, 10 ώρες από τις 24 είναι όλα αρκετά για να εξαντλήσουν τις μάζες και απλά μαγειρεύοντας ένα πιάτο φαί να κάνουν υπομονή περιμένοντας το επόμενο Σαββατοκύριακο για να δούνε τους αγαπημένους τους ανθρώπους, τους φίλους τους, ίσως να κάνουν λίγη γυμναστική, να διαβάσουν ένα βιβλίο και να πάνε έξω να ψυχαγωγηθούνε και εντέλει να ζήσουν ανθρώπινα. Στις περιπτώσεις που οι άνθρωποι είναι γονείς ο χρόνος προς τα παιδιά τους ελαχιστοποιείται σκοπίμως ώστε τα παιδιά να μεγαλώσουν από το σύστημα που θα τα κάνει όσο πρόβατα αυτό επιθυμεί.
Οι έρωτες, οι φίλοι, οι ευτυχισμένες στιγμές θέλουν χρόνο και όχι χρήμα.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους λείπει το χρήμα για να είναι ελεύθεροι και πιο ευτυχισμένοι. Πιστεύουν στο χρήμα και ότι αυτό θα τους φέρει αγάπη, έρωτες, φίλους, ελευθερίες• οι εντελώς παραδόπιστοι χαίρονται με τις πολυτέλειες του χρήματος θεωρώντας τις αξίες ανυπέρβλητες.
Τι θα γινόταν όμως σε περίπτωση που κέρδιζαν χρόνο οι μάζες του δυτικού μοντέλου; Δύσκολο να απαντηθεί; Εάν δούμε την Κίνα ή την Κούβα (χωρίς τις από αιώνια προπαγανδιστικές ύβρεις της καπιταλοδύσης ) ως χώρες που δίνουν στους πολίτες τους τα βασικά/ουσιαστικά και με ποιότητα (Κουβανέζικο σύστημα υγείας, Κινέζικο σύστημα παιδείας) καταλαβαίνουμε γιατί οι Κινέζοι φτάσανε τα 1,6 δις κατοίκων πριν την πολιτική του ενός παιδιού και οι Κουβανέζοι δεν επαναστατούν ποτέ ενώ διαδίδεται στη δύση συνέχεια πόσο μίζερα ζούνε.
Αντίθετα, οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου κάνουν κάθε μέρα απεργίες, οι κυβερνώντες δυνάμεις λαμβάνουν κάθε μέρα αντιλαϊκά μέτρα, οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν ξεφτιλιστεί και μας θεωρούν και αναπτυγμένους. Άραγε εάν οι λαοί του κόσμου είχαν χρόνο να ζήσουν τον ήλιο τους περισσότερο, τους έρωτες τους περισσότερο, τους αγαπημένους τους ανθρώπους περισσότερο τι θα συνέβαινε;
- Μήπως εντελώς ξαφνικά η ποιότητα της ζωής δεν θα αυξανόταν τόσο πολύ που καμία οικονομική ευημερία δεν θα μπορούσε να φτάσει;
- Μήπως αντί για αμοιβές, επιδόματα, κτλ επιθυμούσαμε χρόνο για να ζούμε ανθρώπινα;
- Μήπως εάν υπήρχε περισσότερος χρόνος θα ήμασταν περισσότερο ελεύθεροι;
- Μήπως εάν το 99% αφομοίωνε ειρηνικά το 1% θα υπήρχε χρόνος, αγάπη, ειρήνη και μια αξιοπρεπή ζωή για όλους;
- Μήπως τελικά όλη αυτή η αλλαγή γίνεται πιο ομαλή όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνονται πιο αλληλέγγυοι;
Ναι, λέω εγώ, σε όλα.
Εσείς τι λέτε;
---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---#---
There are so many mental prisons in our lives which make you wonder if as a citizen you have degrees of freedom or slavery percentage. Maybe it is a game only, in a console and in each one's life there are different levels. During a level some weeks ago a friend of mine gave me a book by Paul Lafargue, "The right to be lazy". With the Greek unemployment rate and me looking for a job for almost two years the title gave me the creeps. Now, I recommend it freely because those who will read it will gain degrees of freedom.
A glance back in time only to learn that in 1885 the people were working 7 days per week, children also, on Sundays they were going to work after church and many more dreadful conditions. Revolts occurred, demonstrations, movements, perhaps some people died and finally Sunday was given to the human masses as one more degree of freedom. Most recently, with movements, demonstrations, strikes and the people united they managed for the human masses five days work only. Sure, with the crisis now all are different.
In our era the 1% is attacking the rest 99%. The war of classes! Our rights are abolished, labor rights, civil rights, human rights. The degrees of freedom are decreasing so respectively the percentage of slavery is increasing. No worries, we were never free after all. We live by percentages. Percentage of freedom in our working hours, the salaries we receive and our purchase power, the labor conditions, if we permit to our boss to shout at us etc. Did someone ever wonder that if only the working hours were decreased how many more people would work? Of course, for someone to think like that it must be permitted for people to think that it is fair to live descent with a salary which corresponds to 24 – 32 working hours per week. If you say something like that to Greece of Memorandums it is similar if you say to the Holy Inquisition that the earth goes round the sun.
Nevertheless, to be occupied by work for about 50 hours per week it is not only efficient and profitable for the 1%. It is also control. Morning awakenings, going to bed early at nights, 10 hours out of 24 are all enough to exhaust the masses and simply by cooking something to eat, have patience waiting for the next weekend to see their loved ones, their friends, maybe do some sports, read a book, perhaps go out to entertain themselves and lastly live normally. For the cases where the people are parents their time over their children is minimized intentionally so the children will be raised by the system which will make them as much sheep as its desires.
The loves, the friends, the happy moments want time and not money. People think that they want money to be free and happy. They believe in money that will bring them love, sex, friends, liberties; the ones who are totally slaved-money enjoy the luxuries considering them as high values. What would happen though in case the masses of the western type won more time? Tough one? If we see China and Cuba (without the eternal propagandistic insults of the capitowest) as countries that provide to their citizens the basics/essentials and of good quality (Cuban Health System, Chinese educational system) we understand why the Chinese people were 1.6 billion before the one child policy and why the Cubans never revolt although in the west it is widespread that they live in misery.
On the other side, the people of the European South they have strikes every day, the governments take anti-popular measures every day, the democratic procedures are crup and we are considered developed. I wonder if the people of the world had more time to live more with their sun, with their loves, their beloved persons what would happened? Maybe out of the blue the quality of their lives would increase so much that none financial growth would ever reach? Maybe instead of raises, benefits, etc., we would desire time to live more natural? Maybe if there was more time we would attain more liberties? Maybe if the 99% override peacefully the 1% there would be time, love, peace and a descent life for everybody? Maybe, finally, the change is becoming more smoothly when more people act with solidarity? Yes, I say, for all these, sure.
What about you?
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment